màn shū
màn xiàn
màn qiū
màn yīn
màn xiào
màn yǔ
màn lù
màn zé
màn lì
màn bó
màn yīng
màn gēn
màn yóu
màn nuǎn
màn lǐ
màn gǔ
màn zhì
màn cí
màn wǎn
màn miào
màn mí
màn shēng
màn huàn
màn chuò
màn hú
màn màn
màn tuó
màn tuó
màn dì
màn bā
màn cháng
màn yǎn
màn fú
màn yín
màn zēng
màn jiǎn
màn zhū
màn yán
màn tóu
màn shòu
màn dū
màn jī
màn hú
zhuì hú
shāng hú
qǐ hú
qiāng hú
mí hú
fēng hú
jiāo hú
zī hú
qiū hú
má hú
gāo hú
xī hú
lín hú
chuí hú
zhū hú
diāo hú
jié hú
lǐng hú
hán hú
xùn hú
dōng hú
èr hú
bá hú
bǎn hú
gǔ hú
jiǎ hú
màn hú
xuán hú
diāo hú
kuài hú
lú hú
zhōng hú
xuán hú
zuó hú
zá hú
chóu hú
chái hú
hán hú
pān hú
láng hú
shān hú
zǐ hú
jiàn hú
fén hú
féi hú
jiǔ hú
wǔ hú
hé hú
ān hú
shì hú
diāo hú
lán hú
chán hú
dà hú
sān hú
mó hú
hú hú
yún hú
bào hú
jīng hú
nì hú
fēng hú
ào hú
sì hú
hán hú
pō hú
jī hú
lóng hú
tí hú
dǐng hú
rán hú
yuǎn hú
yē hú
màn hú
⒈ 长而无刃之戟。
引《周礼·考工记·冶氏》“是故倨句外博” 汉郑玄注：“博，广也。倨之外，胡之里也；句之外，胡之表也。广其本以除四病而便用也。俗谓之曼胡似此。”
贾公彦疏：“按庄公四年《左氏传》：‘ 楚武王荆尸，授师孑焉，以伐随。’注云：‘孑，句孑。凡戟而无刃， 秦晋之间谓之孑，或谓之鏕； 吴扬之间谓之伐； 东齐秦晋之间，其大者谓之曼胡，其曲者谓之句孑曼胡。’”
按，《方言》第九作“鏝胡”。 清魏源《默觚下·治篇十四》：“上好紫则下皆女服，上好剑则士皆曼胡，此俗之以贵移者乎！”
曼màn(1)（形）柔和：～舞。(2)（形）长：～延｜～声。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。