chán fǎ
chán sēng
chán kū
chán fēng
chán yuàn
chán shì
chán yī
chán shòu
chán tiān
chán bìng
chán liáo
shàn wén
chán guān
chán zhōng
chán fēi
chán huì
chán ān
chán zuàn
chán kè
chán jù
chán jì
chán fáng
chán zhàng
chán jū
chán xué
chán tán
chán yuè
chán dēng
chán jiā
chán sì
chán jiǎng
chán guī
chán mó
chán shī
shàn wèi
chán xīn
chán hé
chán gēng
chán lǐ
chán zōng
chán guān
chán shū
chán lǜ
chán guó
chán bó
chán zhòng
chán mén
chán hào
chán cǎo
chán zuò
chán guǒ
chán yuè
chán yì
chán nà
shàn biàn
chán táng
chán xiào
chán bǎn
chán gé
chán huà
chán yǒu
chán jì
chán shì
chán dào
chán shòu
chán hù
chán jī
chán yīn
chán dài
chán kǎi
chán nà
chán qī
chán lǚ
chán chuáng
chán jū
chán tà
chán páo
chán yǐ
shàn huà
chán rén
chán bǎn
chán gōng
chán jīng
shàn dài
chán zhī
chán niàn
chán chéng
shàn gào
chán zuò
chán tíng
chán liú
chán yǔ
chán hé
chán zǔ
chán shā
chán yuán
chán chú
chán jiōng
chán dé
zuì sēng
dìng sēng
gòng sēng
fán sēng
dào sēng
míng sēng
zhēn sēng
tǔ sēng
fàn sēng
lín sēng
mén sēng
gāo sēng
xué sēng
jiǎng sēng
chán sēng
kè sēng
bì sēng
fān sēng
lǜ sēng
nà sēng
jiǔ sēng
hàn sēng
zhú sēng
ní sēng
hú sēng
shī sēng
dēng sēng
shèng sēng
kūn sēng
fàn sēng
yì sēng
lǎo sēng
pín sēng
táng sēng
tán sēng
kū sēng
⒈ 和尚。
引《宋书·夷蛮传·婆黎国》：“时鬭场寺多禪僧，京师为之语曰：‘ 鬭场禪师窟， 东安谈义林。’”
宋苏轼《次韵颖叔观灯》：“安西老守是禪僧，到处应燃无尽灯。”
《金瓶梅词话》第二七回：“又有那琳宫梵刹，羽士禪僧，住着那侵云经阁，接汉鐘楼。”
1. 佛教指静思：坐禅。参（cān）禅。禅心。禅机（佛教禅宗启发门徒悟道时使用的隐语、比喻以及带有暗示性的动作等）。禅宗。禅定。
2. 特指佛教的：禅师。禅杖。禅林。禅堂。
僧读音：sēng僧sēng（名）出家修行的男性佛教徒；和尚：～人｜～衣。