fù guān
fù jiào
fù dé
fù zhēng
fù gōng
fù yāo
fù zǎng
fù lǘ
fù yè
fù yán
fù hǎo
fù shù
fù zhí
fù shī
fù shì
fù yòu
fù shǐ
fù gū
fù gōng
fù nǚ
fù shì
fù shì
fù wēng
fù dǎng
fù dào
fù xué
fù yè
fù lián
fù jiā
fù kē
fù yí
fù róng
fù rén
fù rú
fù xiōng
fù dì
fù shùn
fù gōng
fù zhèng
fù shì
fù zǐ
fù sì
diāo sì
chéng sì
yān sì
ān sì
shā sì
líng sì
dōng sì
ní sì
zōu sì
nèi sì
cháo sì
lín sì
hán sì
yí sì
fǔ sì
huàn sì
chán sì
tíng sì
běi sì
zhī sì
dǐ sì
yíng sì
gū sì
jiǎng sì
fó sì
guān sì
fén sì
fǎ sì
zhù sì
jiǔ sì
guān sì
shěng sì
gōng sì
wū sì
dōu sì
cūn sì
cí sì
xiāo sì
jiān sì
xuán sì
yǎn sì
shuǐ sì
jiǒng sì
hūn sì
shān sì
jìn sì
fù sì
jí sì
cūn sì
qīng sì
yǐn sì
zhú sì
⒈ 宫中的妇女近侍。
引《诗·大雅·瞻卬》：“匪教匪诲，时维妇寺。”
毛传：“寺，近也。”
孔颖达疏：“寺，即侍也，侍御者必近其傍，故以寺为近。”
唐柳宗元《桐叶封弟辩》：“设有不幸，王以桐叶戏妇寺，亦将举而从之乎？”
宋陆游《老学庵笔记》卷十：“古所谓路寝，犹今言正厅也。故诸侯将薨，必迁於路寝，不死於妇人之手，非惟不瀆，亦以絶妇寺矫命之祸也。”
⒉ 指宦官。
引《金史·宦者传序》：“古之宦者皆出於刑人，刑餘不可列於士庶，故掌官寺之事，谓之‘妇寺’焉。”
《明史·阉党传序》：“凶竖乘其沸溃，盗弄太阿，黠桀渠憸，窜身妇寺。”
清严有禧《漱华随笔·殴驸马》：“吏科曹于忭，疏劾妇寺恣横已极，恳乞速正典刑。”
宫中的妇女近侍。
妇fù(1)（名）妇女：～科医生｜～联（妇女联合会）。(2)（名）已婚的女子：少～。(3)（名）妻：夫～。
寺读音：sì寺sì(1)（名）本义：古代官署名：古代官署名(2)（名）佛教的庙宇：碧云～｜护国～。(3)（名）伊斯兰教徒礼拜讲经的地方：清真～。