kǒng què
kǒng jiǎ
kǒng jí
kǒng zhōu
kǒng yàn
kǒng luán
kǒng jiāo
kǒng zhāng
kǒng yáo
kǒng mèng
kǒng shèng
kǒng mò
kǒng yǎn
kǒng qiáo
kǒng fù
kǒng miào
kǒng zhào
kǒng lǎo
kǒng zhāo
kǒng gōng
kǒng bì
kǒng míng
kǒng wǔ
kǒng jiē
kǒng duō
kǒng táng
kǒng xià
kǒng mào
kǒng jí
kǒng xiū
kǒng shū
kǒng shí
kǒng cuì
kǒng yè
kǒng dào
kǒng wēi
kǒng yán
kǒng yóu
kǒng lín
kǒng xiū
kǒng zēng
kǒng fǔ
kǒng dān
kǒng jiē
kǒng zhí
kǒng yīn
kǒng zūn
kǒng xíng
kǒng yáng
kǒng fāng
kǒng qiào
kǒng zǐ
kǒng zuǒ
kǒng dé
kǒng jué
kǒng xié
kǒng wǔ
kǒng fù
kǒng jiù
kǒng jiān
kǒng shuò
kǒng jiā
kǒng shì
kǒng xì
kǒng cuì
kǒng wéi
kǒng huái
kǒng láo
kǒng mén
kǒng rén
kǒng jī
kǒng xuān
kǒng dǐng
kǒng qún
kǒng róng
kǒng zhèng
kǒng hào
kǒng dòng
kǒng mù
kǒng hú
kǒng xiōng
kǒng jìng
kǒng xí
kǒng jí
kǒng zāng
kǒng guī
kǒng zhāng
kǒng lì
kǒng xué
kǒng rèn
kǒng jiào
kǒng chì
kǒng yàn
kǒng niǎo
kǒng kǒu
kǒng gài
kǒng yuē
kǒng miào
pèng hú
lǔ hú
bǎi hú
jiǔ hú
yù hú
yī hú
xiǎo hú
zhēn hú
jiàn hú
chán hú
niào hú
qīng hú
yè hú
xié hú
gōng hú
bó hú
liào hú
guān hú
zhí hú
tuò hú
shào hú
jiāng hú
tóng hú
jiāo hú
nì hú
lǔ hú
biàn hú
tóng hú
shuǐ hú
huán hú
biǎn hú
zhēng hú
tǔ hú
xuán hú
chá hú
tóu hú
péng hú
fēng hú
tí hú
nuǎn hú
hù hú
shí hú
kāi hú
yóu hú
qín hú
fāng hú
gōng hú
chéng hú
bīng hú
láng hú
bì hú
xiàn hú
pēn hú
dān hú
cán hú
tāng hú
shā hú
páo hú
quán hú
shā hú
lòu hú
qiè hú
xíng hú
jīn hú
piáo hú
xiāo hú
yān hú
kǒng hú
xī hú
⒈ 古代滴水计时之器。因底部有小孔，故称。
引《后汉书·律历志下》：“孔壶为漏，浮箭为刻，下漏数刻，以考中星，昬明生焉。”
孔kǒng(1)（名）洞；窟窿；眼儿：鼻～｜毛～｜这座石桥有七个～。(2)〈方〉量词；用于窑洞：一～土窑。(3)（Kǒnɡ）姓。
壶读音：hú壶hú(1)（名）陶瓷或金属等制成的容器；有嘴；有把儿或提梁；用来盛液体；从嘴往外倒：茶～｜酒～｜喷～。(2)（Hú）姓。壶kǔn（名）宫里面的路。