cún xù
cún lù
cún sī
cún jì
cún juàn
cún zuò
cún zhù
cún xiǎng
cún pán
cún yì
cún shì
cún yì
cún zhěng
cún xiàng
cún xù
cún liàng
cún jiǎng
cún fàng
cún jī
cún àn
cún mò
cún shí
cún chù
cún fù
cún bì
cún chǔ
cún shēng
cún zhá
cún shén
cún huò
cún xióng
cún chéng
cún dān
cún lǐ
cún ài
cún hù
cún méi
cún jù
cún dàng
cún ān
cún wèn
cún yù
cún kuǎn
cún fǔ
cún shēn
cún wáng
cún pǐn
cún shǒu
cún cún
cún zhì
cún mù
cún wèi
cún zhèng
cún nà
cún kù
cún jiù
cún qǔ
cún gù
cún chǔ
cún cì
cún shěng
cún zhé
cún liáng
cún jì
cún yǎng
cún quán
cún zhí
cún dìng
cún yì
cún lì
cún rù
cún láo
cún bó
cún mìng
cún chá
cún liú
cún xī
cún yí
cún běn
cún huó
cún zhào
cún jīng
cún hòu
cún xīn
cún zài
cún yù
cún nuǎn
cún jì
cún gēn
cún zhù
cún jiǎng
cún dǐ
cún rùn
cún cháng
cún fǎng
cún zhuī
cún lán
cún xiè
cún jù
cún dàng
cún zhèng
cún gū
cún jiàn
⒈ 谓保全、育成已存者。
引《易·繫辞上》：“天地设位，而易行乎其中矣。成性存存，道义之门。”
孔颖达疏：“此明易道既在天地之中，能成其万物之性，使物生不失其性，存其万物之存，使物得其存成也。性谓稟其始也，存谓保其终也。”
《庄子·田子方》：“楚王与凡君坐，少焉， 楚王左右曰凡亡者三。 凡君曰：‘ 凡之亡也，不足以丧吾存；夫凡之亡不足以丧吾存，则楚之存不足以存存。由是观之，则凡未始亡而楚未始存也。’”
《后汉书·文苑传上·杜笃》：“意以为获无用之虏，不如安有益之民；略荒裔之地，不如保殖五穀之渊；远救於已亡，不若近而存存也。”
晋慧远《沙门不敬王者论》：“天地虽以生生为大，而未能令生者不死；王侯虽以存存为功，而未能令存者无患。”
⒉ 存在，保持。
引宋范仲淹《太子宾客谢公梦读史诗序》：“以公生平之心，蹈於斯，诚於斯，故精义存存，著於神明而不乱矣。”
存在不息。